μήν

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	μηνσ- > μήν
ονομαστική	ὁ	μήν	οἱ	μῆνες
γενική	τοῦ	μηνός	τῶν	μηνῶν
δοτική	τῷ	μηνῐ́	τοῖς	μησῐ́(ν)
αιτιατική	τὸν	μῆνᾰ	τοὺς	μῆνᾰς
κλητική ὦ!		μήν		μῆνες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μῆνε
γεν-δοτ	τοῖν		μηνοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'μήν' όπως «μήν» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία 1

μήν < πρωτοελληνική *méns < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *mḗh₁n̥s < *meh₁- (μετρώ). Συγγενή: λατινική mensis, (αγγλική moon, month)

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇒ μεσαιωνικά ελληνικά: μήνας ⇒ νέα ελληνικά: μήνας

Ουσιαστικό

μήν αρσενικό

• ο μήνας

Άλλες μορφές

• ιωνικός τύπος : μείς
• δωρικός τύπος : μής
• αιολικός τύπος , γενική μῆννος

Συγγενικά

• Μήνη
• μήνη
• μηνίσκος
• μηναῖος
• μηνιαῖος
• μηνιάρχης

Ετυμολογία 2

μήν < → λείπει η ετυμολογία

→ ζητούμενο λήμμα

Πηγές

• μήν - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• μήν - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
• §259 - Smyth, Herbert Weir (1920) A Greek grammar for colleges. (Ελληνική [αρχαία] γραμματική για τα κολλέγια). (στα αγγλικά) Νέα Υόρκη: American Book Company