εὐσεβής

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	εὐσεβής	τὸ	εὐσεβές
γενική	τοῦ/τῆς	εὐσεβοῦς	τοῦ	εὐσεβοῦς
δοτική	τῷ/τῇ	εὐσεβεῖ	τῷ	εὐσεβεῖ
αιτιατική	τὸν/τὴν	εὐσεβῆ	τὸ	εὐσεβές
κλητική ὦ!		εὐσεβές		εὐσεβές
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	εὐσεβεῖς	τὰ	εὐσεβῆ
γενική	τῶν	εὐσεβῶν	τῶν	εὐσεβῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	εὐσεβέσῐ(ν)	τοῖς	εὐσεβέσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	εὐσεβεῖς	τὰ	εὐσεβῆ
κλητική ὦ!		εὐσεβεῖς		εὐσεβῆ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	εὐσεβεῖ	τὼ	εὐσεβεῖ
γεν-δοτ	τοῖν	εὐσεβοῖν	τοῖν	εὐσεβοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'συνεχής' όπως «συνεχής» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

εὐσεβής < (εὖ) εὐ- + σέβ(ας) + -ής

Επίθετο

εὐσεβής, -ής, -ές

1. ευλαβής, θρήσκος, θεοσεβής

   ※  6ος/5ος πκε αιώνας ⌘ Αἰσχύλος, Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας, στίχ. 610

   σώφρων δίκαιος ἀγαθὸς εὐσεβὴς ἀνήρ,

   φρόνιμος άντρας, δίκαιος, ευσεβής κι αντρείος,

   Μετάφραση (1911): Ιωάννης Ν. Γρυπάρης, Αθήνα:Φέξης @greek‑language.gr

2. (για πράξεις, πράγματα) άγιος, καθαγιασμένος, ιερός, θρησκευτικός

Συγγενικά

• εὐσέβεια
• εὐσεβέω
• εὐσέβημα
• εὐσεβία
• πανευσεβής
• συνευσεβέω

Αντώνυμα

• ἀσεβής

Πηγές

• εὐσεβής - Βασικό Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής - Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία - Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2006‑2008. greek‑language.gr
• εὐσεβής - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• εὐσεβής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.