ὠκύπους

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	ὠκῠποδ-
ονομαστική	ὁ/ἡ	ὠκύπους	τὸ	ὠκύπουν
γενική	τοῦ/τῆς	ὠκύποδος	τοῦ	ὠκύποδος
δοτική	τῷ/τῇ	ὠκύπόδῐ	τῷ	ὠκύποδῐ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ὠκύποδᾰ & ὠκύπουν	τὸ	ὠκύπουν
κλητική ὦ!		ὠκύπους		ὠκύπουν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ὠκύποδες	τὰ	ὠκύποδᾰ
γενική	τῶν	ὠκυπόδων	τῶν	ὠκυπόδων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ὠκύποσῐ(ν) & ὠκυπόδεσσῐ(ν) επικός	τοῖς	ὠκύποσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ὠκύποδᾰς	τὰ	ὠκύποδᾰ
κλητική ὦ!		ὠκύποδες		ὠκύποδᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ὠκύποδε	τὼ	ὠκύποδε
γεν-δοτ	τοῖν	ὠκυπόδοιν	τοῖν	ὠκυπόδοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'ταχύπους' όπως «ταχύπους» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ὠκύπους < (ὠκύς) ὠκύ- + -πους (πούς)

Επίθετο

ὠκύπους, -ους, -ουν

1. ο γρήγορος στο τρέξιμο (συχνότερα για τα άλογα, όχι όμως αποκλειστικά για εκείνα)

   ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 2 (Β. Ὄνειρος. Διάπειρα. Βοιωτία ἢ κατάλογος νεῶν.), στίχ. 383

   εὖ δέ τις ἵπποισιν δεῖπνον δότω ὠκυπόδεσσιν

   → λείπει η μετάφραση

   ※  1ος αιώνας πκε-κε ⌘ Στράβων, 15.1.57 @perseus.tufts.edu

   περὶ δὲ τῶν ἄλλων διηγεῖσθαι τοὺς φιλοσόφους, ὠκύποδάς τε ἱστοροῦντας ἵππων μᾶλλον ἀπιόντας,

   και σχετικά με τα άλλα, οι φιλόσοφοι [τον] πληροφόρησαν ότι οι Ωκύποδες^{[ονομασία λαού της περιοχής του Γάγγη]} [...] που άφηναν πίσως τους τα άλογα → λείπει η μετάφραση

   ⮡  ὠκύπους ἀγών

2. (προσωνυμία) επίθετο του Ερμή

Άλλες μορφές

• ὠκύπος, -ος, -ον (ποιητικός τύπος)

Συνώνυμα

• ὠκύθοος
• ὠκύπτερος
• ὠκυδρόμας και ὠκύδρομος
• ὠκύαλος (στις θαλάσσιες οδούς)
• ὠκυπετής
• πόδαργος
• ποδάρκης
• ποδήνεμος
• ποδώκης

Πηγές

• ὠκύπους - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὠκύπους - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.