ἡσυχαίτατος

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	ἡσυχαίτατος	ἡ	ἡσυχαιτάτη	τὸ	ἡσυχαίτατον
γενική	τοῦ	ἡσυχαιτάτου	τῆς	ἡσυχαιτάτης	τοῦ	ἡσυχαιτάτου
δοτική	τῷ	ἡσυχαιτάτῳ	τῇ	ἡσυχαιτάτῃ	τῷ	ἡσυχαιτάτῳ
αιτιατική	τὸν	ἡσυχαίτατον	τὴν	ἡσυχαιτάτην	τὸ	ἡσυχαίτατον
κλητική ὦ!		ἡσυχαίτατε		ἡσυχαιτάτη		ἡσυχαίτατον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	ἡσυχαίτατοι	αἱ	ἡσυχαίταται	τὰ	ἡσυχαίτατᾰ
γενική	τῶν	ἡσυχαιτάτων	τῶν	ἡσυχαιτάτων	τῶν	ἡσυχαιτάτων
δοτική	τοῖς	ἡσυχαιτάτοις	ταῖς	ἡσυχαιτάταις	τοῖς	ἡσυχαιτάτοις
αιτιατική	τοὺς	ἡσυχαιτάτους	τὰς	ἡσυχαιτάτᾱς	τὰ	ἡσυχαίτατᾰ
κλητική ὦ!		ἡσυχαίτατοι		ἡσυχαίταται		ἡσυχαίτατᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἡσυχαιτάτω	τὼ	ἡσυχαιτάτᾱ	τὼ	ἡσυχαιτάτω
γεν-δοτ	τοῖν	ἡσυχαιτάτοιν	τοῖν	ἡσυχαιτάταιν	τοῖν	ἡσυχαιτάτοιν
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'μέγιστος' όπως «μέγιστος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἡσυχαίτατος < ἥσυχ(ος) + -αίτατος

Επίθετο

ἡσυχαίτατος, -α, -ον

1. υπερθετικός βαθμός του ἥσυχος

   ※  Πύθων μὲν ὁ Κλαζομένιος, καὶ τῶν ἐν τῇ πόλει τινῶν συνεθελόντων, τηρήσας τελέως τὸ ἡσυχαίτατον τῆς ἡμέρας, ἁμάξαις ἐκ παρασκευῆς πίθους εἰσαγούσαις κατέλαβε Κλαζομενάς (Αινείας ο Τακτικός, Πολιορκητικά, 1, 28, 5)

Θετικός	Συγκριτικός	Υπερθετικός
Επίθετο
ἥσυχος	ἡσυχώτερος / ἡσυχαίτερος	ἡσυχώτατος / ἡσυχαίτατος
Επίρρημα
ἡσύχως / ἡσυχῇ / ἥσυχα	ἡσυχώτερον / ἡσυχαίτερον	ἡσυχώτατα / ἡσυχαίτατα