μπαϊρακτάρης

Δείτε επίσης : Μπαϊρακτάρης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	μπαϊρακτάρης	οι	μπαϊρακτάρηδες
γενική	του	μπαϊρακτάρη	των	μπαϊρακτάρηδων
αιτιατική	τον	μπαϊρακτάρη	τους	μπαϊρακτάρηδες
κλητική		μπαϊρακτάρη		μπαϊρακτάρηδες
Κατηγορία όπως «μανάβης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

μπαϊρακτάρης < (άμεσο δάνειο) τουρκική bayraktar (σημαιοφόρος) + -ης

μπαϊρακτάρης αρσενικό και μπαϊραχτάρης

στρατιώτης ή άλλος τιτλούχος που κουβαλάει και έχει την ευθύνη της σημαίας
※ Ὁ Κωσταντὴς ξεμπούκαρε, σούρνοντας τὰ παληκάρια του, μὲ μπαϊράκι ξεδιπλωμένο. Τὸ ἅρπαξε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ μπαϊραχτάρη του, τὸ κάρφωσε στὸ δῶμα. (Παντελής Πρεβελάκης, Ὁ Κρητικός. Ἡ πρώτη λευτεριά, 1949)

≈ συνώνυμα: σημαιοφόρος
Αλβανός φύλαρχος
αυταρχικός μάγκας (από τον στρατιωτικό Δημήτριο Μπαϊρακτάρη (1832–1904) ο οποίος, όταν διορίστηκε αστυνομικός διευθυντής Αθηνών το 1893, συνελάμβανε χωρίς στοιχεία τους τότε γραφικούς παρανόμους (κουτσαβάκηδες) και τους εξευτέλιζε δημοσίως πριν τους φυλακίσει)