δαίμων

Νέα ελληνικά (el)

Ετυμολογία

δαίμων < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική δαίμων (θεός, μοίρα)

Ουσιαστικό

δαίμων αρσενικό

• (απαρχαιωμένο) ο δαίμονας, κακοποιό πνεύμα, (αντίθετο του αγαθοεργού των αρχαίων)

  στην έκφραση o δαίμων του τυπογραφείου

Εκφράσεις

• → δείτε τη λέξη δαίμονας

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	δαίμων	οἱ/αἱ	δαίμονες
γενική	τοῦ/τῆς	δαίμονος	τῶν	δαιμόνων
δοτική	τῷ/τῇ	δαίμονῐ	τοῖς/ταῖς	δαίμοσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν/τὴν	δαίμονᾰ	τοὺς/τὰς	δαίμονᾰς
κλητική ὦ!		δαῖμον		δαίμονες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		δαίμονε
γεν-δοτ	τοῖν		δαιμόνοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'γείτων' όπως «γείτων» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

δαίμων ήδη ομηρικό < θέμα δαι- (που συναντάμε και στο δαίομαι (μοιράζω), οπότε δαίμων (θεότητα που μοιράζει τη μοίρα) *deh₂-i- ‎(μοιράζω, κόβω)

Ουσιαστικό

δαίμων αρσενικό, θηλυκό

1. (θρησκεία) θεός, θεότητα

   ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Ἄλκηστις, στίχ. 384

   ὦ δαῖμον, οἵας συζύγου μ' ἀποστερεῖς

2. μοίρα, τύχη, κλήρος, πεπρωμένο

   ⮡  κατὰ δαίμονα (κατά τύχη)

3. το (καλό) πνεύμα που προστατεύει κάποιον
4. (στον πληθυντικό δαίμονες) οι ψυχές (των ανθρώπων του χρυσού γένους και γενικότερα)

Συγγενικά

• (Χρειάζεται επεξεργασία)

Πηγές

• δαίμων - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• δαίμων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.