ῥίψασπις

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	ῥῐψᾰσπῐδ-
ονομαστική	ὁ/ἡ	ῥίψασπῐς	τὸ	ῥίψασπῐ
γενική	τοῦ/τῆς	ῥιψάσπῐδος	τοῦ	ῥιψάσπῐδος
δοτική	τῷ/τῇ	ῥιψάσπῐδῐ	τῷ	ῥιψάσπῐδῐ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ῥίψασπιν	τὸ	ῥίψασπῐ
κλητική ὦ!		ῥίψασπῐς  ή ῥίψασπῐ*		ῥίψασπῐ
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ῥιψάσπῐδες	τὰ	ῥιψάσπῐδᾰ
γενική	τῶν	ῥιψασπῐ́δων	τῶν	ῥιψασπῐ́δων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ῥίψασπῐσῐ(ν)	τοῖς	ῥίψασπῐσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ῥιψάσπῐδᾰς	τὰ	ῥιψάσπῐδᾰ
κλητική ὦ!		ῥιψάσπῐδες		ῥιψάσπιδᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ῥιψάσπῐδε	τὼ	ῥιψάσπῐδε
γεν-δοτ	τοῖν	ῥιψασπῐ́δοιν	τοῖν	ῥιψασπῐ́δοιν
* Κατά τη Γραμματική του Smyth, §292, η κλητική ενικού χωρίς το -ς
3η κλίση, Κατηγορία 'εὔελπις' όπως «εὔελπις» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ῥίψασπις < ῥίπτω + ἀσπίς (πβ. τερψίμβροτος)

Επίθετο

ῥίψασπις, -ιδος αρσενικό ή θηλυκό

1. εκείνος που ρίχνει την ασπίδα του στη μάχη, που εγκαταλείπει τα όπλα του και τρέπεται σε φυγή από φόβο
2. δειλός, άνανδρος, φυγόμαχος
3. προδότης, αποστάτης

Αντώνυμα

• ῥιψοκίνδυνος
• ἀνδρείος
• πρόμαχος

Συγγενικά

• μίκρασπις
• φέρασπις

Πηγές

• ῥίψασπις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ῥίψασπις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.