τερψίμβροτος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	τερψῐμβροτο-
ονομαστική	ὁ/ἡ	τερψίμβροτος	τὸ	τερψίμβροτον
γενική	τοῦ/τῆς	τερψιμβρότου	τοῦ	τερψιμβρότου
δοτική	τῷ/τῇ	τερψιμβρότῳ	τῷ	τερψιμβρότῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	τερψίμβροτον	τὸ	τερψίμβροτον
κλητική ὦ!		τερψίμβροτε		τερψίμβροτον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	τερψίμβροτοι	τὰ	τερψίμβροτᾰ
γενική	τῶν	τερψιμβρότων	τῶν	τερψιμβρότων
δοτική	τοῖς/ταῖς	τερψιμβρότοις	τοῖς	τερψιμβρότοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	τερψιμβρότους	τὰ	τερψίμβροτᾰ
κλητική ὦ!		τερψίμβροτοι		τερψίμβροτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	τερψιμβρότω	τὼ	τερψιμβρότω
γεν-δοτ	τοῖν	τερψιμβρότοιν	τοῖν	τερψιμβρότοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

τερψίμβροτος < τερψί- + *μβροτός < τέρψις + βροτός (από αμάρτυρο *μροτός)

Επίθετο

τερψίμβροτος

• (ποιητικό) που τέρπει, χαροποιεί τους θνητούς (βροτούς)

  ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 12 (μ. Ἀλκίνου ἀπόλογοι: Τὰ περὶ Σειρῆνας, Σκύλλαν, Χάρυβδιν, βόας Ἡλίου.), στίχ. 265

  καί μοι ἔπος ἔμπεσε θυμῷ
  μάντιος ἀλαοῦ, Θηβαίου Τειρεσίαο,
  Κίρκης τ' Αἰαίης, ἥ μοι μάλα πόλλ' ἐπέτελλε
  νῆσον ἀλεύασθαι τερψιμβρότου Ἠελίοιο.

Πηγές

• τερψίμβροτος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• τερψίμβροτος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.