ὀνοματολόγος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ὀνοματολόγος	τὸ	ὀνοματολόγον
γενική	τοῦ/τῆς	ὀνοματολόγου	τοῦ	ὀνοματολόγου
δοτική	τῷ/τῇ	ὀνοματολόγῳ	τῷ	ὀνοματολόγῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ὀνοματολόγον	τὸ	ὀνοματολόγον
κλητική ὦ!		ὀνοματολόγε		ὀνοματολόγον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ὀνοματολόγοι	τὰ	ὀνοματολόγᾰ
γενική	τῶν	ὀνοματολόγων	τῶν	ὀνοματολόγων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ὀνοματολόγοις	τοῖς	ὀνοματολόγοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ὀνοματολόγους	τὰ	ὀνοματολόγᾰ
κλητική ὦ!		ὀνοματολόγοι		ὀνοματολόγᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ὀνοματολόγω	τὼ	ὀνοματολόγω
γεν-δοτ	τοῖν	ὀνοματολόγοιν	τοῖν	ὀνοματολόγοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «τοξοβόλος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ὀνοματολόγος < αρχαία ελληνική ὄνομα + λέγω

Επίθετο

ὀνομᾰτολόγος, -ος, -ον

1. (ελληνιστική κοινή) που μαζεύει / συγκεντρώνει λέξεις
2. (ελληνιστική κοινή) που αναγγέλλει τα ονόματα ανθρώπων

   ≈ συνώνυμα: λατινικά nomenclator

Πηγές

• ὀνοματολόγος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὀνοματολόγος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.