ἔρις

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός	Δυϊκός	Πληθυντικός
Ονομαστική	ἔρις	ἔριδε	ἔριδες
Γενική	ἔριδος	ἐρίδοιν	ἐρίδων
Δοτική	ἔριδι	ἐρίδοιν	ἔρισι(ν)
Αιτιατική	ἔριδα	ἔριδε	ἔριδας
Κλητική	ἔρις	ἔριδε	ἔριδες
αιτιατική ενικού & ἔριν, ονομαστική-αιτιατική-κλητική πληθυντικού & ἔρεις

Ετυμολογία

ἔρις < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *h₁er- (χωρίζω) (συγγενής ρίζα με τα ὄρνυμι, ἐρέθω (εξοργίζω), Ἐρινύς, ὀρίνω (εξεγείρω) και ίσως ἀρά: κατάρα)

Ουσιαστικό

ἔρις θηλυκό

1. μάχη (στα ομηρικά χρόνια)
2. άμιλλα
3. διαφωνία
4. έριδα, φιλονικία

Συγγενικές λέξεις

• ἐρίζω
• ἐριστής
• ἐριστικός
• η θεότητα Ἔρις