ὀρίνω

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

ὀρίνω < → λείπει η ετυμολογία

Ρήμα

ὀρίνω

1. εγείρω, σηκώνω

   ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 11 (Λ. Ἀγαμέμνονος ἀριστεία.), στίχ. 298 (296-298)

   αὐτὸς δ᾽ ἐν πρώτοισι μέγα φρονέων ἐβεβήκει, | ἐν δ᾽ ἔπεσ᾽ ὑσμίνῃ ὑπεραέϊ ἶσος ἀέλλῃ, | ἥ τε καθαλλομένη ἰοειδέα πόντον ὀρίνει.

   Εις τους προμάχους μ᾽ έπαρσιν αυτός επροχωρούσε | και μες στην μάχην έπεσεν, ως πέφτει η ανεμοζάλη | και τα γαλάζια κύματα σηκώνει της θαλάσσης.

   Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

2. (μεταφορικά) διεγείρω, εξερεθίζω

   ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ὀδύσσεια, 4 (δ. Τὰ ἐν Λακεδαίμονι.), στίχ. 366 (365-366)

   Πρωτέος ἰφθίμου θυγάτηρ ἁλίοιο γέροντος, | Εἰδοθέη· τῇ γάρ ῥα μάλιστά γε θυμὸν ὄρινα,

   του αδάμαστου Πρωτέα η κόρη, του ενάλιου γέροντα, | η Ειδοθέη — εκείνης την καρδιά φαίνεται πως πολύ συγκίνησα.

   Μετάφραση σε πεζό (2006): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, @greek‑language.gr

3. παρακινώ κάποιον να κάνει κάτι

Κλίση

• → λείπει η κλίση

Πηγές

• ὀρίνω - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὀρίνω - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.