ἀδηφάγος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἀδηφάγος	τὸ	ἀδηφάγον
γενική	τοῦ/τῆς	ἀδηφάγου	τοῦ	ἀδηφάγου
δοτική	τῷ/τῇ	ἀδηφάγῳ	τῷ	ἀδηφάγῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἀδηφάγον	τὸ	ἀδηφάγον
κλητική ὦ!		ἀδηφάγε		ἀδηφάγον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἀδηφάγοι	τὰ	ἀδηφάγᾰ
γενική	τῶν	ἀδηφάγων	τῶν	ἀδηφάγων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀδηφάγοις	τοῖς	ἀδηφάγοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀδηφάγους	τὰ	ἀδηφάγᾰ
κλητική ὦ!		ἀδηφάγοι		ἀδηφάγᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀδηφάγω	τὼ	ἀδηφάγω
γεν-δοτ	τοῖν	ἀδηφάγοιν	τοῖν	ἀδηφάγοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «τοξοβόλος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀδηφάγος < ἅδην (πολύ, αρκετά) + -φάγος (< φαγεῖν του ρήματος ἐσθίω)

Επίθετο

ἀδηφάγος, -ος, -ον

1. λαίμαργος, αχόρταγος

   ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Σοφοκλῆς, Φιλοκτήτης, στίχ. 313 (310-313)

   ἐκεῖνο δ᾽ οὐδείς, ἡνίκ᾽ ἂν μνησθῶ, θέλει, | σῶσαί μ᾽ ἐς οἴκους, ἀλλ᾽ ἀπόλλυμαι τάλας | ἔτος τόδ᾽ ἤδη δέκατον ἐν λιμῷ τε καὶ | κακοῖσι βόσκων τὴν ἀδηφάγον νόσον.

   κανείς των όμως, σαν κάμω λόγο, ούτε ν᾽ ακούσει θέλει | να με γλιτώσει φέρνοντάς με πίσω στον τόπο μου· κι έτσι ο δυστυχισμένος | σαπίζω εδώ τώρ᾽ από δέκα χρόνια | βόσκοντας μες στην πείνα και τους πόνους την αχόρταγη αρρώστια που με τρώει.

   Μετάφραση (1937): Ιωάννης Ν. Γρυπάρης), Αθήνα: Εστία @greek‑language.gr

2. (για λυχνία) που καταναλώνει πολύ λάδι
3. (μεταφορικά) πολυδάπανος

   ※  5ος/4ος πκε αιώνας, Λυσίας, Υπέρ Ευκρίτου διαμαρτυρία, απόσπασμα 103S, @poesialatina.it, @books.google.gr

   Ἀδηφάγους τριήρεις

Άλλες μορφές

• ἀδδηφάγος

Παράγωγα

• ἀδηφαγέω
• ἀδηφαγία
• Ἀδηφαγία

Πηγές

• ἀδηφάγος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀδηφάγος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.