ἀγραυλῶν

Αρχαία ελληνικά (grc)

Μετοχή

ἀγραυλῶν, -οῦσα, -οῦν (ελληνιστική κοινή)

• μετοχή ενεργητικού ενεστώτα του ρήματος ἀγραυλῶ, : που διαμένει στους αγρούς

  ⮡  ασυναίρετη μορφή ρήματος: ἀγραυλέω

  ※  2ος κε αιώνας ⌘ Καινή Διαθήκη, Εὐαγγέλιον κατὰ Λουκᾶν, 2.8

  Καὶ ποιμένες ἦσαν ἐν τῇ χώρᾳ τῇ αὐτῇ ἀγραυλοῦντες καὶ φυλάσσοντες φυλακὰς τῆς νυκτὸς ἐπὶ τὴν ποίμνην αὐτῶν. (Ευαγγέλιο Κατὰ Λουκᾶν, β', 8)

  ※  (και στην καθαρεύουσα) Ὁ πυρσός ἐκεῖνος ἐφάνη πρός αὐτούς ὡς θεῖον πράγματι θαῦμα, ὡς νά ἐθερμαίνοντο περί αὐτόν ἀγραυλοῦντες οἱ ποιμένες ἐκεῖνοι, οἱ ἀκούσαντες τό Δόξα ἐν ὑψίστοις. (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Στο Χριστό στο Κάστρο)

Κλίση

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	ἀγραυλῶν	ἡ	ἀγραυλοῦσᾰ	τὸ	ἀγραυλοῦν
γενική	τοῦ	ἀγραυλοῦντος	τῆς	ἀγραυλούσης	τοῦ	ἀγραυλοῦντος
δοτική	τῷ	ἀγραυλοῦντῐ	τῇ	ἀγραυλούσῃ	τῷ	ἀγραυλοῦντῐ
αιτιατική	τὸν	ἀγραυλοῦντᾰ	τὴν	ἀγραυλοῦσᾰν	τὸ	ἀγραυλοῦν
κλητική ὦ!		ἀγραυλῶν		ἀγραυλοῦσᾰ		ἀγραυλοῦν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	ἀγραυλοῦντες	αἱ	ἀγραυλοῦσαι	τὰ	ἀγραυλοῦντᾰ
γενική	τῶν	ἀγραυλούντων	τῶν	ἀγραυλουσῶν	τῶν	ἀγραυλούντων
δοτική	τοῖς	ἀγραυλοῦσῐ(ν)	ταῖς	ἀγραυλούσαις	τοῖς	ἀγραυλοῦσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς	ἀγραυλοῦντᾰς	τὰς	ἀγραυλούσᾱς	τὰ	ἀγραυλοῦντᾰ
κλητική ὦ!		ἀγραυλοῦντες		ἀγραυλοῦσαι		ἀγραυλοῦντᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀγραυλοῦντε	τὼ	ἀγραυλούσᾱ	τὼ	ἀγραυλοῦντε
γεν-δοτ	τοῖν	ἀγραυλούντοιν	τοῖν	ἀγραυλούσαιν	τοῖν	ἀγραυλούντοιν
3η&1η κλίση, Κατηγορία 'ποιῶν' όπως «ποιῶν» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές