ὠθισμός

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ὠθισμός	οἱ	ὠθισμοί
γενική	τοῦ	ὠθισμοῦ	τῶν	ὠθισμῶν
δοτική	τῷ	ὠθισμῷ	τοῖς	ὠθισμοῖς
αιτιατική	τὸν	ὠθισμόν	τοὺς	ὠθισμούς
κλητική ὦ!		ὠθισμέ		ὠθισμοί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὠθισμώ
γεν-δοτ	τοῖν		ὠθισμοῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'ναός' όπως «ναός» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὠθισμός < ὠθέω

Ουσιαστικό

ὠθισμός αρσενικό

1. ώθηση, σπρώξιμο
2. συνωστισμός

   ※  ἔφευγον οἱ μὲν καὶ ἔχοντες ἃ ἔλαβον, τάχα δέ τις καὶ τετρωμένος καὶ πολὺς ἦν ὠθισμός ἀμφὶ τὰ θύρετρα

   διέφευγαν παίρνοντας ό,τι είχαν αρπάξει και αμέσως μετά ακολουθούσαν οι τραυματισμένοι και επικράτησε μεγάλος συνωστισμός στις πύλες

   ※  ὁ δ᾽ Ἀρχίδαμος ἐν τῷ περὶ τὰς πύλας ὠθισμῷ καὶ πνιγμῷ διεφθάρη

   ο δε Αρχίδαμος σκοτώθηκε στο συνωστισμό και την ασφυξία γύρω από τις πύλες) (Ξενοφών)

3. μάχη σώμα με σώμα

   ※  Περσέων τε καὶ Λακεδαιμονίων ὠθισμός ἐγένετο πολλός (Ηρόδοτος)

4. (μεταφορικά) διαμάχη, φραστικός καβγάς

   ⮡  ὠστισμός λόγων (Ηρόδοτος)

Συνώνυμα

• ὠσμός
• ὠστισμός

Συγγενικά

• ὠστίζομαι
• ὦσις
• ὠθίζω

Πηγές

• ὠθισμός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὠθισμός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.