ἀστεῖος

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	ἀστεῖος	ἡ	ἀστείᾱ & ἀστεῖος	τὸ	ἀστεῖον
γενική	τοῦ	ἀστείου	τῆς	ἀστείᾱς & ἀστείου	τοῦ	ἀστείου
δοτική	τῷ	ἀστείῳ	τῇ	ἀστείᾳ & ἀστείῳ	τῷ	ἀστείῳ
αιτιατική	τὸν	ἀστεῖον	τὴν	ἀστείᾱν & ἀστεῖον	τὸ	ἀστεῖον
κλητική ὦ!		ἀστεῖε		ἀστείᾱ & ἀστεῖε		ἀστεῖον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	ἀστεῖοι	αἱ	ἀστεῖαι & ἀστεῖοι	τὰ	ἀστεῖᾰ
γενική	τῶν	ἀστείων	τῶν	ἀστείων & ἀστείων	τῶν	ἀστείων
δοτική	τοῖς	ἀστείοις	ταῖς	ἀστείαις & ἀστείοις	τοῖς	ἀστείοις
αιτιατική	τοὺς	ἀστείους	τὰς	ἀστείᾱς & ἀστείους	τὰ	ἀστεῖᾰ
κλητική ὦ!		ἀστεῖοι		ἀστεῖαι & ἀστεῖοι		ἀστεῖᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀστείω	τὼ	ἀστείᾱ & ἀστείω	τὼ	ἀστείω
γεν-δοτ	τοῖν	ἀστείοιν	τοῖν	ἀστείαιν & ἀστείοιν	τοῖν	ἀστείοιν
Ο τύπος του θηλυκού σε -ος, λιγότερο συνηθισμένος.
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'δίκαιος' όπως «γυναικεῖος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀστεῖος ήδη τον 5ο αιώνα < ἄστυ, ἀστε- + -ιος

Επίθετο

ἀστεῖος, -α, -ον (& -ος, -ος, -ον)

1. αναθρεμμένος στην πόλη, ευγενικός, με εκλεπτυσμένους τρόπους

   ≠ αντώνυμα: ἄγροικος

2. ευφυής, πνευματώδης, έξυπνος
3. όμορφος, χαριτωμένος
4. καλός

Συγγενικά

• (Χρειάζεται επεξεργασία)

Πηγές

• ἀστεῖος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀστεῖος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.