ἀνέκπλυτος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἀνέκπλυτος	τὸ	ἀνέκπλυτον
γενική	τοῦ/τῆς	ἀνεκπλύτου	τοῦ	ἀνεκπλύτου
δοτική	τῷ/τῇ	ἀνεκπλύτῳ	τῷ	ἀνεκπλύτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἀνέκπλυτον	τὸ	ἀνέκπλυτον
κλητική ὦ!		ἀνέκπλυτε		ἀνέκπλυτον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἀνέκπλυτοι	τὰ	ἀνέκπλυτᾰ
γενική	τῶν	ἀνεκπλύτων	τῶν	ἀνεκπλύτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀνεκπλύτοις	τοῖς	ἀνεκπλύτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀνεκπλύτους	τὰ	ἀνέκπλυτᾰ
κλητική ὦ!		ἀνέκπλυτοι		ἀνέκπλυτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀνεκπλύτω	τὼ	ἀνεκπλύτω
γεν-δοτ	τοῖν	ἀνεκπλύτοιν	τοῖν	ἀνεκπλύτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀνέκπλυτος < ἀν- στερητικό + ἔκπλυτος. Μορφολογικά αναλύεται σε ἀν- + ἔκ- + -πλυτος.

Επίθετο

ἀνέκπλυτος, -ος, -ον

1. που δεν ξεπλένεται, ανεξάλειπτος, ανεξίτηλος

   ※  5ος/4ος↑ αιώνας ⌘ Πλάτων, Τίμαιος, 26c @scaife.perseus

   ὥστε οἷον ἐγκαύματα ἀνεκπλύτου γραφῆς ἔμμονά μοι γέγονεν·

   ≠ αντώνυμα: ἔκπλυτος

2. (μεταφορικά) ανεξάλειπτος

   ※  1ος↓ αιώνας Φίλων ο Ιουδαίος, De Specialibus Legibus (lib. i‑iv), 3.89, @scaife.perseus

   τοὺς δὲ ἐνόχους ἀνεκπλύτοις ἄγεσιν, ὧν τὰ μιάσματα οὐδεὶς ἀπονίψει χρόνος, ἄξιον ἐπιφοιτᾶν καὶ ἐνδιατρίβειν τοῖς ἕδεσιν, οὓς οὐδ’ ἂν οἰκία δέξαιτο κοσμίων ἀνδρῶν οἷς μέλει τῶν ὁσίων;

   → λείπει η μετάφραση

Άλλες μορφές

• ἀνέκπλυντος

Συγγενικά

• → δείτε τους όρους ἀ-, ἐκ, -πλυτος και πλύνω

Πηγές

• ἀνέκπλυτος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.