ἀκαταμάχητος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἀκαταμάχητος	τὸ	ἀκαταμάχητον
γενική	τοῦ/τῆς	ἀκαταμαχήτου	τοῦ	ἀκαταμαχήτου
δοτική	τῷ/τῇ	ἀκαταμαχήτῳ	τῷ	ἀκαταμαχήτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἀκαταμάχητον	τὸ	ἀκαταμάχητον
κλητική ὦ!		ἀκαταμάχητε		ἀκαταμάχητον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἀκαταμάχητοι	τὰ	ἀκαταμάχητᾰ
γενική	τῶν	ἀκαταμαχήτων	τῶν	ἀκαταμαχήτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀκαταμαχήτοις	τοῖς	ἀκαταμαχήτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀκαταμαχήτους	τὰ	ἀκαταμάχητᾰ
κλητική ὦ!		ἀκαταμάχητοι		ἀκαταμάχητᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀκαταμαχήτω	τὼ	ἀκαταμαχήτω
γεν-δοτ	τοῖν	ἀκαταμαχήτοιν	τοῖν	ἀκαταμαχήτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀκαταμάχητος < ἀ- στερητικό + καταμάχομαι < κατα- + μάχομαι < μαχητός

Επίθετο

ἀκαταμάχητος, -ος, -ον

• ακαταμάχητος, ακατανίκητος, απροσμάχητος

Πηγές

• ἀκαταμάχητος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.