χυδαῖος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	χῠδαι-
ονομαστική	ὁ/ἡ	χυδαῖος	τὸ	χυδαῖον
γενική	τοῦ/τῆς	χυδαίου	τοῦ	χυδαίου
δοτική	τῷ/τῇ	χυδαίῳ	τῷ	χυδαίῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	χυδαῖον	τὸ	χυδαῖον
κλητική ὦ!		χυδαῖε		χυδαῖον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	χυδαῖοι	τὰ	χυδαῖᾰ
γενική	τῶν	χυδαίων	τῶν	χυδαίων
δοτική	τοῖς/ταῖς	χυδαίοις	τοῖς	χυδαίοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	χυδαίους	τὰ	χυδαῖᾰ
κλητική ὦ!		χυδαῖοι		χυδαῖᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	χυδαίω	τὼ	χυδαίω
γεν-δοτ	τοῖν	χυδαίοιν	τοῖν	χυδαίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «χυδαῖος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

χυδαῖος < χύδ(ην) (ανακατεμένα, επίρρημα) + -αῖος < θέμα χυ- (όπως και στο χέω) + -δην

Επίθετο

χυδαῖος, -ος, -ον (ελληνιστική κοινή)

1. πολυπληθής, πολυάριθμος

   ※  οἱ δὲ υἱοὶ Ισραηλ ηὐξήθησαν καὶ ἐπληθύνθησαν καὶ χυδαῖοι ἐγένοντο (Παλαιά Διαθήκη, μετάφραση των Εβδομήκοντα, Έξοδος 2.22)

2. κοινός, συνηθισμένος

   ※  ξύλον τὸ τυχὸν ἢ λίθον ὑποβαλεῖν χυδαῖον (Πλούταρχος, Πῶς ἄν τις αἴσθοιτο ἑαυτοῦ προκόπτοντος ἐπ' ἀρετῇ, 85.F.8)

3. (για ανθρώπους) κοινός, που αναφέρεται στο πλήθος (και όχι στους σοφούς)

   ※  οὐ γὰρ ὄχλον γε γυναικῶν καὶ παντὸς χυδαίου πλήθους ἐπαγαγεῖν λόγῳ δυνατὸν φιλοσόφῳ (Στράβων, Γεωγραφικά, 1.2.8.35-36)

Πηγές

• χυδαῖος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.