χειμών

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	χειμών	οἱ	χειμῶνες
γενική	τοῦ	χειμῶνος	τῶν	χειμώνων
δοτική	τῷ	χειμῶνῐ	τοῖς	χειμῶσῐ(ν)
αιτιατική	τὸν	χειμῶνᾰ	τοὺς	χειμῶνᾰς
κλητική ὦ!		χειμών		χειμῶνες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		χειμῶνε
γεν-δοτ	τοῖν		χειμώνοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'χειμών' όπως «χειμών» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

χειμών < χεῖμα < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *ǵʰeym-

Ουσιαστικό

χειμών αρσενικό

1. (εποχή) χειμώνας, ως εποχή

   ⮡  χειμῶνος ὥρᾳ

   ※  5ος/4ος πκε αιώνας ⌘ Ἀριστοφάνης, Ὄρνιθες, στίχ. 1089 (1088-1090)

   εὔδαιμον φῦλον πτηνῶν | οἰωνῶν, οἳ χειμῶνος μὲν | χλαίνας οὐκ ἀμπισχνοῦνται·

   Καλότυχα είναι τα πουλιά | για το χειμώνα έχουν φτερά | και κάπες δεν τους χρειάζονται·

   Μετάφραση (1967): Θρασύβουλος Σταύρου, Αθήνα: Τυποβιβλιοτεχνική @greek‑language.gr

2. κακοκαιρία, χειμωνιάτικος καιρός ανεξαρτήτως εποχής
3. τρικυμία στη θάλασσα
4. (μεταφορικά) βαρύ πλήγμα, συμφορά

   ⮡  θεόσσυτον χειμῶνα - καταιγίδα από συμφορές, σταλμένη από το θεό (Αισχύλος)

Συγγενικά

• χειμάρροος, χειμάρρους, χείμαρρος
• χειμοθνής

Πηγές

• χειμών - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• χειμών - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.