σπόριος
Αρχαία ελληνικά (grc)
επεξεργασίαελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός | ||||||||
↓ πτώσεις | ενικός | πληθυντικός | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
ονομαστική | ὁ | σπόριος | οἱ | σπόριοι | ||||
γενική | τοῦ | σπορίου | τῶν | σπορίων | ||||
δοτική | τῷ | σπορίῳ | τοῖς | σπορίοις | ||||
αιτιατική | τὸν | σπόριον | τοὺς | σπορίους | ||||
κλητική ὦ! | σπόριε | σπόριοι | ||||||
δυϊκός | ||||||||
ονομ-αιτ-κλ | τὼ | σπορίω | ||||||
γεν-δοτ | τοῖν | σπορίοιν | ||||||
2η κλίση, Κατηγορία 'θρίαμβος' όπως «θρίαμβος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά |
Ετυμολογία
επεξεργασία- σπόριος < σπούριος με αλλαγή [u] > [o] κατά το σπόρος < (άμεσο δάνειο) λατινική spurius (μπάσταρδος) (δείτε το παράθεμα από τον Πλούταρχο παρακάτω). Μορφολογικά αναλύεται σε σπόρ(ος) + -ιος
Ουσιαστικό
επεξεργασίασπόριος αρσενικό (ελληνιστική κοινή)
- (υβριστικό) μπάσταρδος
- ※ 1ος/2ος κε αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Ἠθικά, 2.Αίτια Ρωμαϊκά, 103 Teubner, vol.2 και η εξήγησή του για τη λατινική spurius & sine patris.
- Διὰ τί τοὺς ἀπάτορας 'σπορίους' υἱοὺς καλοῦσιν; Οὐ γάρ, ὡς Ἕλληνες νομίζουσι καὶ λέγουσιν οἱ ῥήτορες ἐν ταῖς δίκαις, συμφορητοῦ τινος καὶ κοινοῦ σπέρματος γεγόνασιν, ἀλλ’ ἔστιν ὁ Σπόριος τῶν πρώτων ὀνομάτων, ὡς ὁ Σέξτος καὶ ὁ Δέκιμος καὶ ὁ Γάιος. Τὰ δὲ πρῶτα τῶν ὀνομάτων οὐχ ὁλογραφοῦσιν ἀλλ’ ἢ δι’ ἑνὸς γράμματος, ὡς τὸν Τίτον καὶ τὸν Λούκιον καὶ τὸν Μᾶρκον, ἢ διὰ δυεῖν, ὡς τὸν Τιβέριον καὶ τὸν Γναῖον, ἢ διὰ τριῶν, ὡς τὸν Σέξτον καὶ τὸν Σερούιον. Ἔστιν οὖν καὶ ὁ Σπόριος τῶν διὰ δυεῖν γραφομένων, τοῦ σ καὶ τοῦ π. γράφουσι δὲ διὰ τούτων καὶ τοὺς ἀπάτορας 'σίνε πάτρις' οἷον ἄνευ πατρός, τῷ μὲν σ τό 'σίνε' τῷ δὲ π τό 'πάτρις' σημαίνοντες. τοῦτ’ οὖν τὴν πλάνην ἐποίησε, τὸ διὰ τῶν αὐτῶν γραμμάτων τό 'σίνε πάτρις' καὶ τὸν Σπόριον γράφεσθαι. λεκτέον δὲ καὶ τὸν ἕτερον λόγον, ἔστι δ’ ἀτοπώτερος· τοὺς γὰρ Σαβίνους φασὶ τὸ τῆς γυναικὸς αἰδοῖον ὀνομάζειν σπόριον, εἶθ’ οἷον ἐφυβρίζοντας οὕτω προσαγορεύειν τὸν ἐκ γυναικὸς ἀγάμου καὶ ἀνεγγύου γεγενημένον.
- άλλη γραφή: Σπόριος και για όνομα
- → δείτε παραθέμα και στο σπόριον
- ※ 1ος/2ος κε αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Ἠθικά, 2.Αίτια Ρωμαϊκά, 103 Teubner, vol.2 και η εξήγησή του για τη λατινική spurius & sine patris.