θοός

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	θοός	ἡ	θοᾱ́	τὸ	θοόν
γενική	τοῦ	θοοῦ	τῆς	θοᾶς	τοῦ	θοοῦ
δοτική	τῷ	θοῷ	τῇ	θοᾷ	τῷ	θοῷ
αιτιατική	τὸν	θοόν	τὴν	θοᾱ́ν	τὸ	θοόν
κλητική ὦ!		θοέ		θοᾱ́		θοόν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	θοοί	αἱ	θοαί	τὰ	θοᾰ́
γενική	τῶν	θοῶν	τῶν	θοῶν	τῶν	θοῶν
δοτική	τοῖς	θοοῖς	ταῖς	θοαῖς	τοῖς	θοοῖς
αιτιατική	τοὺς	θοούς	τὰς	θοᾱ́ς	τὰ	θοᾰ́
κλητική ὦ!		θοοί		θοαί		θοᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	θοώ	τὼ	θοᾱ́	τὼ	θοώ
γεν-δοτ	τοῖν	θοοῖν	τοῖν	θοαῖν	τοῖν	θοοῖν
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'ξηρός' όπως «ξηρός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

θοός < θέω < θεϝ- < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *dʰew- ‎(τρέχω, ρέω)

Επίθετο

θοός -ή -όν

1. γρήγορος, γοργός
2. ευκίνητος
3. οξύς, αιχμηρός

Πολυλεκτικοί όροι

• νῆσοι θοαί: τα νησιά Εχινάδες (που έχουν σχήμα οξύ, ακανθοειδές, σαν βελόνες)

Συγγενικά

• θέω
• θοόω
• θοῶς