εὐστόμαχος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	εὐστόμαχος	τὸ	εὐστόμαχον
γενική	τοῦ/τῆς	εὐστομάχου	τοῦ	εὐστομάχου
δοτική	τῷ/τῇ	εὐστομάχῳ	τῷ	εὐστομάχῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	εὐστόμαχον	τὸ	εὐστόμαχον
κλητική ὦ!		εὐστόμαχε		εὐστόμαχον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	εὐστόμαχοι	τὰ	εὐστόμαχᾰ
γενική	τῶν	εὐστομάχων	τῶν	εὐστομάχων
δοτική	τοῖς/ταῖς	εὐστομάχοις	τοῖς	εὐστομάχοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	εὐστομάχους	τὰ	εὐστόμαχᾰ
κλητική ὦ!		εὐστόμαχοι		εὐστόμαχᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	εὐστομάχω	τὼ	εὐστομάχω
γεν-δοτ	τοῖν	εὐστομάχοιν	τοῖν	εὐστομάχοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

εὐστόμαχος (ελληνιστική κοινή) < (εὖ) εὐ- + στόμαχος

Επίθετο

εὐστόμαχος, -ος, -ον (ελληνιστική κοινή), συγκριτικός :εὐστομαχώτερος, υπερθετικός : εὐστομαχώτατος

1. ωφέλιμος για το στομάχι, εύπεπτος, υγιεινός

   ※  2/3ος κε αιώνας ⌘ Ἀθήναιος ὁ Nαυκρατίτης, Δειπνοσοφισταί, 3, 41 @scaife.perseus, @el.wikisource

   ἐχῖνοι δὲ ἁπαλοὶ μέν, εὔχυλοι, βρομώδεις, πλήσμιοι, εὔφθαρτοι, μετὰ δὲ ὀξυμέλιτος λαμβανόμενοι καὶ σελίνου καὶ ἡδυόσμου εὐστόμαχοι, γλυκεῖς τε καὶ εὔχυλοι.

   ≠ αντώνυμα: κακοστόμαχος

2. ήρεμος, γαλήνιος

Συγγενικά

• εὐστομαχέω
• εὐστομαχία
• εὐστομάχως

Πηγές

• εὐστόμαχος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• εὐστόμαχος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.