εὐδιάλλακτος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	εὐδιάλλακτος	τὸ	εὐδιάλλακτον
γενική	τοῦ/τῆς	εὐδιαλλάκτου	τοῦ	εὐδιαλλάκτου
δοτική	τῷ/τῇ	εὐδιαλλάκτῳ	τῷ	εὐδιαλλάκτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	εὐδιάλλακτον	τὸ	εὐδιάλλακτον
κλητική ὦ!		εὐδιάλλακτε		εὐδιάλλακτον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	εὐδιάλλακτοι	τὰ	εὐδιάλλακτᾰ
γενική	τῶν	εὐδιαλλάκτων	τῶν	εὐδιαλλάκτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	εὐδιαλλάκτοις	τοῖς	εὐδιαλλάκτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	εὐδιαλλάκτους	τὰ	εὐδιάλλακτᾰ
κλητική ὦ!		εὐδιάλλακτοι		εὐδιάλλακτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	εὐδιαλλάκτω	τὼ	εὐδιαλλάκτω
γεν-δοτ	τοῖν	εὐδιαλλάκτοιν	τοῖν	εὐδιαλλάκτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

εὐδιάλλακτος < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

εὐδιάλλακτος, -ος, -ον

• (ελληνιστική κοινή) αυτός που εύκολα συμφιλιώνεται, αυτός που εύκολα συμβιβάζεται, αυτός που εύκολα συγχωρεί

  ※  1ος/2ος κε αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Περὶ τῆς Ἀλεξάνδρου τύχης ἢ ἀρετῆς – Λόγος Α΄, 1.11 @scaife.perseus

  ἰδεῖν γοῦν ἔστιν ἐν Ἀλεξάνδρῳ τὸ μὲν πολεμικὸν φιλάνθρωπον, τὸ δὲ πρᾶον ἀνδρῶδες τὸ δὲ χαριστικὸν οἰκονομικόν, τὸ δὲ θυμικὸν εὐδιάλλακτον, τὸ δʼ ἐρωτικὸν σῶφρον, τὸ δʼ ἀνειμένον οὐκ ἀργόν, τὸ δʼ ἐπίπονον οὐκ ἀπαραμύθητον.

  ※  4ος/5ος κε αιώνας ⌘ Κύριλλος Α΄ Αλεξανδρείας, In XII Prophetas Commentary obadiah Book 1 Paragraph 17 (obadiah.1.17) p.559, @scaife.perseus

  φιλάνθρωπος γὰρ καὶ εὐμενὴς ὁ Δεσπότης, καὶ τοῖς προσκροὺουσιν εὐδιάλλακτος·

Παράγωγα

• εὐδιαλλάκτως (επίρρημα)

Αντώνυμα

• ἀδιάλλακτος

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη διαλλάσσω

Πηγές

• εὐδιάλλακτος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• εὐδιάλλακτος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.