εἰλικρινής

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	εἰλικρινής	τὸ	εἰλικρινές
γενική	τοῦ/τῆς	εἰλικρινοῦς	τοῦ	εἰλικρινοῦς
δοτική	τῷ/τῇ	εἰλικρινεῖ	τῷ	εἰλικρινεῖ
αιτιατική	τὸν/τὴν	εἰλικρινῆ	τὸ	εἰλικρινές
κλητική ὦ!		εἰλικρινές		εἰλικρινές
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	εἰλικρινεῖς	τὰ	εἰλικρινῆ
γενική	τῶν	εἰλικρινῶν	τῶν	εἰλικρινῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	εἰλικρινέσῐ(ν)	τοῖς	εἰλικρινέσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	εἰλικρινεῖς	τὰ	εἰλικρινῆ
κλητική ὦ!		εἰλικρινεῖς		εἰλικρινῆ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	εἰλικρινεῖ	τὼ	εἰλικρινεῖ
γεν-δοτ	τοῖν	εἰλικρινοῖν	τοῖν	εἰλικρινοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'συνεχής' όπως «συνεχής» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

εἰλικρινής < β' συνθετικό: < κρίνω. Αβέβαιη η προέλευση του α' συνθετικού ειλι-

Επίθετο

εἰλικρινής -ής, -ές [εἰλῐκρῐν], συγκριτικός :εἰλικρινέστερος, υπερθετικός : εἰλικρινέστατος

1. που δεν είναι ανακατεμένος, χωρίς προσμείξεις
2. (μεταφορικά) αγνός, καθαρός
3. (μεταφορικά) που χρησιμοποιεί καθαρή νόηση

   εἰλικρινεῖ τῇ διανοίᾳ χρώμενος (Πλάτων. Φαίδων, 66a)

Συγγενικά

• εἰλικρίνεια
• εἰλικρινέω, -ῶ
• εἰλικρινότης
• εἰλικρινῶς

Αναφορές

• εἰλικρινής - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• εἰλικρινής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.