επένθεση

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	η	επένθεση	οι	επενθέσεις
γενική	της	επένθεσης*	των	επενθέσεων
αιτιατική	την	επένθεση	τις	επενθέσεις
κλητική		επένθεση		επενθέσεις
* παλιότερος λόγιος τύπος, επενθέσεως
Κατηγορία όπως «δύναμη» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

επένθεση < (διαχρονικό δάνειο) ελληνιστική κοινή ἐπένθε(σις) + -ση < θέμα που συναντάμε στο ἐπεντίθημι (παρεμβάλλω). Κατά τον Ευάγγελο Πετρούνια, λόγιο αντιδάνειο: < (λόγιο δάνειο) γαλλική épenthèse < υστερολατινική epenthesis < ελληνιστική κοινή ἐπένθεσις (εισαγωγή γράμματος).

Προφορά

ΔΦΑ : /eˈpen.θe.si/

τυπογραφικός συλλαβισμός : ε‐πέν‐θε‐ση

Ουσιαστικό

επένθεση θηλυκό

1. παρεμβολή ενός πράγματος μεταξύ άλλων
2. (γλωσσολογία) η ανάπτυξη φωνήματος χωρίς ετυμολογική προέλευση μέσα σε μιά λέξη ή ομάδα φωνημάτων

   παραδειγμα Στα αρχαία ελληνικά, η μετατόπιση του ημίφωνου j υπό ορισμένες συνθήκες (ανάμεσα στα φωνήεντα α ή ο προηγούμενης συλλαβής όταν ακολουθούν τα σύμφωνα μ ή ρ)

Δείτε επίσης

• αλλαγή
• ανάπτυξη
• αντιμετάθεση
• μετάθεση

Μεταφράσεις

    επένθεση

Πηγές

• επένθεση - Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (1998) του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη (συντομογραφίες-σύμβολα). Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας
• Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2002). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας (Βʹ έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.  (Αʹ έκδοση: 1998)