δυσδαίμων

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	δυσδαιμον-
ονομαστική	ὁ/ἡ	δυσδαίμων	τὸ	δύσδαιμoν
γενική	τοῦ/τῆς	δυσδαίμονος	τοῦ	δυσδαίμονος
δοτική	τῷ/τῇ	δυσδαίμονῐ	τῷ	δυσδαίμονῐ
αιτιατική	τὸν/τὴν	δυσδαίμονᾰ	τὸ	δύσδαιμoν
κλητική ὦ!		δύσδαιμoν		δύσδαιμoν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	δυσδαίμονες	τὰ	δυσδαίμονᾰ
γενική	τῶν	δυσδαιμόνων	τῶν	δυσδαιμόνων
δοτική	τοῖς/ταῖς	δυσδαίμοσῐ(ν)	τοῖς	δυσδαίμοσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	δυσδαίμονᾰς	τὰ	δυσδαίμονᾰ
κλητική ὦ!		δυσδαίμονες		δυσδαίμονᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	δυσδαίμονε	τὼ	δυσδαίμονε
γεν-δοτ	τοῖν	δυσδαιμόνοιν	τοῖν	δυσδαιμόνοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'εὐδαίμων' όπως «εὐδαίμων» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

δυσδαίμων < δυσ- + -δαίμων

Επίθετο

δυσδαίμων, -ων, -ον, συγκριτικός :δυσδαιμονέστερος

• δύσμοιρος, δυστυχής

  ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Ἡρακλὴς μαινόμενος, 1195

  φεῦ φεῦ· τίς ἀνδρῶν ὧδε δυσδαίμων ἔφυ;

  Ωιμένα, ωιμέ· ποιός τόσο δύστυχος γεννήθη;

  Μετάφραση (1911): Κώστας Βάρναλης, Αθήνα: Φέξης @greek‑language.gr

  ※  5ος πκε αιώνας ⌘ Εὐριπίδης, Μήδεια, στίχ. 711 (711-712)

  οἴκτιρον οἴκτιρόν με τὴν δυσδαίμονα | καὶ μή μ᾽ ἔρημον ἐκπεσοῦσαν εἰσίδῃς,

  λυπήσου με τη δύσμοιρη, λυπήσου με | και μην αφήσεις να βρεθώ στην εξορία πανέρημη,

  Μετάφραση (2012): Θ. Κ. Στεφανόπουλος, Αθήνα: Κίχλη @greek‑language.gr

  ≠ αντώνυμα: εὐδαίμων

Συγγενικά

• δυσδαιμονέω
• δυσδαιμονία
• δυσδαιμόνως (επίρρημα)
• → και δείτε τη λέξη δαίμων

Πηγές

• δυσδαίμων - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• δυσδαίμων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.