εὐδαίμων

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	εὐδαιμον-
ονομαστική	ὁ/ἡ	εὐδαίμων	τὸ	εὔδαιμoν
γενική	τοῦ/τῆς	εὐδαίμονος	τοῦ	εὐδαίμονος
δοτική	τῷ/τῇ	εὐδαίμονῐ	τῷ	εὐδαίμονῐ
αιτιατική	τὸν/τὴν	εὐδαίμονᾰ	τὸ	εὔδαιμoν
κλητική ὦ!		εὔδαιμoν		εὔδαιμoν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	εὐδαίμονες	τὰ	εὐδαίμονᾰ
γενική	τῶν	εὐδαιμόνων	τῶν	εὐδαιμόνων
δοτική	τοῖς/ταῖς	εὐδαίμοσῐ(ν)	τοῖς	εὐδαίμοσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	εὐδαίμονᾰς	τὰ	εὐδαίμονᾰ
κλητική ὦ!		εὐδαίμονες		εὐδαίμονᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	εὐδαίμονε	τὼ	εὐδαίμονε
γεν-δοτ	τοῖν	εὐδαιμόνοιν	τοῖν	εὐδαιμόνοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'εὐδαίμων' όπως «εὐδαίμων» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

εὐδαίμων < (εὖ) εὐ- + δαίμων

Επίθετο

εὐδαίμων, -ων, '_-ον

1. ευλογημένος απ’ τον θεό
2. ευτυχής, μακάριος
3. που ευημερεί, πλούσιος
4. (ουσιαστικοποιημένο) → δείτε  τὸ εὔδαιμον: η ευδαιμονία

Πηγές

• εὐδαίμων - Βασικό Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής - Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία - Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2006‑2008. greek‑language.gr
• εὐδαίμων - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• εὐδαίμων - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.