διαιρέτης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	διαιρέτης	οι	διαιρέτες
γενική	του	διαιρέτη	των	διαιρετών
αιτιατική	τον	διαιρέτη	τους	διαιρέτες
κλητική		διαιρέτη		διαιρέτες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

διαιρέτης < αρχαία ελληνική διαιρέτης < διαιρῶ

διαιρέτης αρσενικό

(αριθμητική) σε κλασματική παράσταση, ο παρονομαστής του κλάσματος
στα καταχρηστικά κλάσματα ο διαιρέτης είναι μικρότερος από τον διαιρετέο
(αριθμητική) αριθμός ο οποίος διαιρεί ακριβώς έναν άλλο χωρίς να αφήνει υπόλοιπο
οι πρώτοι αριθμοί έχουν ως διαιρέτες μόνον τον εαυτό τους και τη μονάδα