διαιρέτης

Ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	διαιρέτης	οι	διαιρέτες
γενική	του	διαιρέτη	των	διαιρετών
αιτιατική	τον	διαιρέτη	τους	διαιρέτες
κλητική		διαιρέτη		διαιρέτες
Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διαιρέτης < αρχαία ελληνική διαιρέτης < διαιρῶ

Ουσιαστικό

διαιρέτης αρσενικό

1. (αριθμητική) σε κλασματική παράσταση, ο παρονομαστής του κλάσματος

   στα καταχρηστικά κλάσματα ο διαιρέτης είναι μικρότερος από τον διαιρετέο

2. (αριθμητική) αριθμός ο οποίος διαιρεί ακριβώς έναν άλλο χωρίς να αφήνει υπόλοιπο

   οι πρώτοι αριθμοί έχουν ως διαιρέτες μόνον τον εαυτό τους και τη μονάδα

Συγγενικές λέξεις

• διαίρεση
• διαιρέσιμος
• διαιρετέος
• διαιρετικός
• διαιρετός
• διαιρετότητα
• διαιρούμαι
• διαιρώ

Δείτε επίσης

• ΜΚΔ

Μεταφράσεις

    διαιρέτης

αγγλικά : divisor (en) γαλλικά : diviseur (fr) ισπανικά : divisor (es)

πολωνικά : dzielnik (pl)