διάζευξις

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	διάζευξῐς	αἱ	διαζεύξεις
γενική	τῆς	διαζεύξεως	τῶν	διαζεύξεων
δοτική	τῇ	διαζεύξει	ταῖς	διαζεύξεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	διάζευξῐν	τὰς	διαζεύξεις
κλητική ὦ!		διάζευξῐ		διαζεύξεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		διαζεύξει
γεν-δοτ	τοῖν		διαζευξέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

διάζευξις < διαζεύγνυμι, διαζευγ- + -σις > -ξις. Μορφολογικά αναλύεται σε διά- + ζεῦξις < ζεύγνυμι

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: διάζευξη

Ουσιαστικό

διάζευξις, -εως θηλυκό

1. αποχωρισμός, διαχωρισμός

   ※  5ος/4ος↑ αιώνας ⌘ Πλάτων, Φαίδων, 88b @scaife.perseus

   εἰ δὲ μή, ἀνάγκην εἶναι ἀεὶ τὸν μέλλοντα ἀποθανεῖσθαι δεδιέναι ὑπὲρ τῆς αὑτοῦ ψυχῆς μὴ ἐν τῇ νῦν τοῦ σώματος διαζεύξει παντάπασιν ἀπόληται.

2. διαζύγιο

   ※  5ος/4ος↑ αιώνας ⌘ Πλάτων, Νόμοι, 11, 930b @scaife.perseus

   ὅσοι δʼ ἂν ἱκανῶν ὄντων παίδων, τῆς συγκαταγηράσεως ἕνεκα καὶ ἐπιμελείας ἀλλήλων τὴν διάζευξίν τε καὶ σύζευξιν ποιεῖσθαι χρεών.

   Όσοι όμως αν έχουν αρκετά παιδιά, πρέπει να πραγματοποιούν το διαζύγιο και το γάμο με σκοπό να γεράσουν μαζί και να φροντίζει ο ένας τον άλλον.

   Μετάφραση λέξεων: Βικιλεξικό.

   ≈ συνώνυμα: διαζυγή, διαζύγιον, λύσις

3. (ελληνιστική σημασία , γραμματική) η σύνδεση όρων με διάζευξη
4. (ελληνιστική σημασία , μουσική) διαχωρισμός δύο τετραχόρδων

Συνώνυμα

• διαζευγμός
• διαζυγία

Αντώνυμα

• σύζευξις

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις διαζεύγνυμι και ζεύγνυμι

Πηγές

• διάζευξις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• διάζευξις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.