αὐτουργός

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	αὐτουργός	τὸ	αὐτουργόν
γενική	τοῦ/τῆς	αὐτουργοῦ	τοῦ	αὐτουργοῦ
δοτική	τῷ/τῇ	αὐτουργῷ	τῷ	αὐτουργῷ
αιτιατική	τὸν/τὴν	αὐτουργόν	τὸ	αὐτουργόν
κλητική ὦ!		αὐτουργέ		αὐτουργόν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	αὐτουργοί	τὰ	αὐτουργᾰ́
γενική	τῶν	αὐτουργῶν	τῶν	αὐτουργῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	αὐτουργοῖς	τοῖς	αὐτουργοῖς
αιτιατική	τοὺς/τὰς	αὐτουργούς	τὰ	αὐτουργᾰ́
κλητική ὦ!		αὐτουργοί		αὐτουργᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	αὐτουργώ	τὼ	αὐτουργώ
γεν-δοτ	τοῖν	αὐτουργοῖν	τοῖν	αὐτουργοῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'βοηθός' όπως «βοηθός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

αὐτουργός < (αὐτός) + αὐτ- + -ουργός

Επίθετο

αὐτουργός, -ός, -όν

1. ο αυτοδίδακτος, που έμαθε μια τέχνη ή επιστήμη μόνος του
2. ο αυτοσχέδιος, δίχως προπαρασκευή, προετοιμασία, επεξεργασία
3. που έχει κάνει κάτι με τα ίδια του τα χέρια

   ※  ...ὑπόδειγμα τῷ πλήθει ποιῶν αὑτὸν καὶ γινόμενος αὐτουργὸς τῆς ἐν τοῖς ἔργοις ταλαιπωρίας (Πολύβιος, Ἱστορίαι, γ Plb.3.17.8)

   έδινε το παράδειγμα στο πλήθος (των στρατιωτών) συμμετέχοντας κι ο ίδιος στα κοπιαστικά έργα της πολιορκίας)

Ουσιαστικό

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	αὐτουργός	οἱ	αὐτουργοί
γενική	τοῦ	αὐτουργοῦ	τῶν	αὐτουργῶν
δοτική	τῷ	αὐτουργῷ	τοῖς	αὐτουργοῖς
αιτιατική	τὸν	αὐτουργόν	τοὺς	αὐτουργούς
κλητική ὦ!		αὐτουργέ		αὐτουργοί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		αὐτουργώ
γεν-δοτ	τοῖν		αὐτουργοῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'ναός' όπως «ναός» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

αὐτουργός

• ο φτωχός γεωργός, που καλλιεργεί μονος, χωρίς δούλους τον αγρό του

Συγγενικά

• αὐτουργέω
• αὐτουργία
• αὐτουργικός

Πηγές

• αὐτουργός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• αὐτουργός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.