αρχαία

Νέα ελληνικά (el)

Προφορά

ΔΦΑ : /aɾˈçe.a/

τυπογραφικός συλλαβισμός : αρ‐χαί‐α

Ετυμολογία 1

αρχαία < αρχαί(ος) + -α

Επίρρημα

αρχαία

• με αρχαίο ύφος ή τρόπο

  ※  όταν, μετά την απελευθέρωση, έπεσαν απάνω στην απλοϊκή μικρούλα Ελλάδα όλοι οι δασκάλοι κι ήθελαν να την ντύσουν αρχαία, να μιλάει αρχαία, να κυβερνιέται αρχαία, ο Κολοκοτρώνης κουνούσε το μυαλωμένο νηφάλιο κεφάλι του με θυμό και περγέλιο.

  ⌘ Νίκος Καζαντζάκης (1η έκδ.1961) Ταξιδεύοντας: Ιταλία - Αίγυπτος - Σινά - Ιερουσαλήμ - Κύπρος - Ο Μοριάς, Ο Μοριάς, IX. Ο Γέρος του Μοριά. Αθήνα: Εκδόσεις Καζαντζάκη, 2011, ανατύπωση.

  ≈ συνώνυμα: αρχαϊκά

Ετυμολογία 2

↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	τα	αρχαία
γενική	των	αρχαίων
αιτιατική	τα	αρχαία
κλητική		αρχαία
Κατηγορία όπως «πεύκο» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

αρχαία < αρχαία ελληνικά με παράλειψη του ελληνικά

Ουσιαστικό

αρχαία ουδέτερο στον πληθυντικό

1. (προφορικό) οι αρχαιότητες

   ⮡  Θα πάμε εκδρομή στο Χ, να δούμε και τ' αρχαία.

2. (προφορικό, γλώσσα, εκπαίδευση) τα αρχαία ελληνικά, ως γλώσσα και ως σχολικό μάθημα

   ⮡  αύριο θα γράψουμε διαγώνισμα στα αρχαία

Ετυμολογία 3

αρχαία: κλιτικός τύπος

Κλιτικός τύπος επιθέτου

αρχαία

• ονομαστική, αιτιατική και κλητική ενικού, θηλυκού γένους του αρχαίος
• ονομαστική, αιτιατική και κλητική πληθυντικού, ουδέτερου γένους του αρχαίος