απόγονος

Ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο/η	απόγονος	οι	απόγονοι
γενική	του/της του	απογόνου απόγονου	των	απογόνων
αιτιατική	τον/την	απόγονο	τους/τις	απογόνους
κλητική		απόγονε		απόγονοι
Ο δεύτερος τύπος της γενικής, μόνο για το αρσενικό.
όπως «μέτοχος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

απόγονος < αρχαία ελληνική ἀπόγονος. Συγχρονικά αναλύεται σε από- + -γονος.

Προφορά

ΔΦΑ : /aˈpo.ɣo.nos/

τυπογραφικός συλλαβισμός : α‐πό‐γο‐νος

Ουσιαστικό

απόγονος αρσενικό ή θηλυκό

• το παιδί ή το εγγόνι ή το δισέγγονο (κ.ο.κ.) κάποιου, αυτός που κατάγεται από κάποιους προγόνους

  ※  Πλείστοι από τους Είλωτας ήσαν απόγονοι των παλαιών Μεσσηνίων, οι οποίοι είχαν υποδουλωθή κατά τον πρώτον Μεσσηνιακόν πόλεμον, και ως εκ τούτου ωνομάσθησαν όλοι Μεσσήνιοι. (Θουκυδίδης, Ιστορία, Α 101, μτφρ. Ελευθέριος Βενιζέλος)

  ※  Βίον ανθόσπαρτον και καλούς απογόνους (ευχή που δίνεται σε νεόνυμφους)

Συνώνυμα

• παιδί

Αντώνυμα

• πρόγονος

Μεταφράσεις

    απόγονος

αγγλικά : descendant (en) γαλλικά : descendant (fr) πολωνικά : potomek (pl)