ἔκφυλος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἔκφυλος	τὸ	ἔκφυλον
γενική	τοῦ/τῆς	ἐκφύλου	τοῦ	ἐκφύλου
δοτική	τῷ/τῇ	ἐκφύλῳ	τῷ	ἐκφύλῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἔκφυλον	τὸ	ἔκφυλον
κλητική ὦ!		ἔκφυλε		ἔκφυλον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἔκφυλοι	τὰ	ἔκφυλᾰ
γενική	τῶν	ἐκφύλων	τῶν	ἐκφύλων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἐκφύλοις	τοῖς	ἐκφύλοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἐκφύλους	τὰ	ἔκφυλᾰ
κλητική ὦ!		ἔκφυλοι		ἔκφυλᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἐκφύλω	τὼ	ἐκφύλω
γεν-δοτ	τοῖν	ἐκφύλοιν	τοῖν	ἐκφύλοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἔκφυλος (ελληνιστική κοινή) < ἔκ- + φυλ(ή) + -ος

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: έκφυλος

Επίθετο

ἔκφυλος, -ος, -ον (ελληνιστική κοινή)

1. ξένος, αλλόφυλος

   ≠ αντώνυμα: ἔμφυλος

2. αλλόκοτος, παράξενος, φρικτός

   ※  1ος/2ος κε αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Καίσαρ, 69.6 @scaife.perseus

   καὶ πρός τὸ τοῦ λύχνου φῶς ἤδη καταφερομένου σκεψάμενος ὄψιν εἶδε φοβερὰν ἀνδρὸς ἐκφύλου τὸ μέγεθος καὶ χαλεποῦ τὸ εἶδος, ἐκπλαγεὶς δὲ τὸ πρῶτον, ὡς ἑώρα μήτε πράττοντά τι μήτε φθεγγόμενον, ἀλλὰ ἑστῶτα σιγῇ παρὰ τὴν κλίνην, ἠρώτα ὅστίς ἐστιν.

3. (το ουδέτερο ως ουσιαστικό) παράξενο, αλλόκοτο, αφύσικο

   ※  4ος κε αιώνας Γρηγόριος Νύσσης, Antirrheticus adversus Apollinarium, @catholiclibrary.org

   εἰ γὰρ νοερὰ ψυχὴ καὶ σῶμα τὸ ἀνθρώπινον σύγκριμα, μήτε δὲ τὸ σῶμα τοῦτο μήτε ἡ ψυχὴ ἐκείνη ἐν τῷ παρ' αὐτοῦ ἀναπλασθέντι ἐστί, πῶς δέχεται τὴν ὁμοίωσιν τοῦ ἀνθρώπου τὸ τῆς ἡμετέρας ἔκφυλον φύσεως;

Παράγωγα

• ἐκφύλως

Πηγές

• ἔκφυλος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἔκφυλος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.