ἐπίκουρος

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ἐπίκουρος	οἱ	ἐπίκουροι
γενική	τοῦ	ἐπικούρου	τῶν	ἐπικούρων
δοτική	τῷ	ἐπικούρῳ	τοῖς	ἐπικούροις
αιτιατική	τὸν	ἐπίκουρον	τοὺς	ἐπικούρους
κλητική ὦ!		ἐπίκουρε		ἐπίκουροι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἐπικούρω
γεν-δοτ	τοῖν		ἐπικούροιν
2η κλίση, Κατηγορία 'θρίαμβος' όπως «θρίαμβος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἐπίκουρος < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

ἐπίκουρος, -ου αρσενικό

1. βοηθός, σύμμαχος
2. (στον πληθυντικό) μισθοφόροι στρατιώτες
3. σωματοφύλακες βασιλιάδων

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἐπίκουρος	τὸ	ἐπίκουρον
γενική	τοῦ/τῆς	ἐπικούρου	τοῦ	ἐπικούρου
δοτική	τῷ/τῇ	ἐπικούρῳ	τῷ	ἐπικούρῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἐπίκουρον	τὸ	ἐπίκουρον
κλητική ὦ!		ἐπίκουρε		ἐπίκουρον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἐπίκουροι	τὰ	ἐπίκουρᾰ
γενική	τῶν	ἐπικούρων	τῶν	ἐπικούρων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἐπικούροις	τοῖς	ἐπικούροις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἐπικούρους	τὰ	ἐπίκουρᾰ
κλητική ὦ!		ἐπίκουροι		ἐπίκουρᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἐπικούρω	τὼ	ἐπικούρω
γεν-δοτ	τοῖν	ἐπικούροιν	τοῖν	ἐπικούροιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Επίθετο

ἐπίκουρος, -ος, -ον

1. βοηθός, αρωγός
2. προστάτης, υπερασπιστής

Συγγενικά

• αἰνεπίκουρος
• ἐπικούριος
• → και δείτε τη λέξη ἐπικουρέω

Πηγές

• ἐπίκουρος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐπίκουρος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.