ἐνεός

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ	ἐνεός	ἡ	ἐνεᾱ́	τὸ	ἐνεόν
γενική	τοῦ	ἐνεοῦ	τῆς	ἐνεᾶς	τοῦ	ἐνεοῦ
δοτική	τῷ	ἐνεῷ	τῇ	ἐνεᾷ	τῷ	ἐνεῷ
αιτιατική	τὸν	ἐνεόν	τὴν	ἐνεᾱ́ν	τὸ	ἐνεόν
κλητική ὦ!		ἐνεέ		ἐνεᾱ́		ἐνεόν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	ἐνεοί	αἱ	ἐνεαί	τὰ	ἐνεᾰ́
γενική	τῶν	ἐνεῶν	τῶν	ἐνεῶν	τῶν	ἐνεῶν
δοτική	τοῖς	ἐνεοῖς	ταῖς	ἐνεαῖς	τοῖς	ἐνεοῖς
αιτιατική	τοὺς	ἐνεούς	τὰς	ἐνεᾱ́ς	τὰ	ἐνεᾰ́
κλητική ὦ!		ἐνεοί		ἐνεαί		ἐνεᾰ́
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἐνεώ	τὼ	ἐνεᾱ́	τὼ	ἐνεώ
γεν-δοτ	τοῖν	ἐνεοῖν	τοῖν	ἐνεαῖν	τοῖν	ἐνεοῖν
2η&1η κλίση, Κατηγορία 'ξηρός' όπως «ξηρός» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἐνεός: άγνωστης ετυμολογίας. Συνήθως, μαζί με το κωφός)

Επίθετο

ἐνεός, -ά, -όν

1. άφωνος

   ※  ὁ μὴ ἐνεὸς ἢ κωφὸς ἀπʼ ἀρχῆς (Πλάτων, Θεαίτητος, 206d)

2. (κατ’ επέκταση) έκπληκτος, άναυδος

   *<ἐνεός>· νωχελής. μετέωρος / <ἐνεοί>· ἄφωνοι ⌘ Ἡσύχιος (5ος αιώνας κε), Γλῶσσαι, Ε

3. (κατ’ επέκταση) ανόητος, άχρηστος

Άλλες μορφές

• ἐννεός (σε κώδικες, στον Ησύχιο)

Παράγωγα

• ἀπενεόομαι
• ἐνεοστασία
• ἐνεότης
• ἐνεόφρων

Πηγές

• ἐνεός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐνεός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.