συνωρίς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	συνωρίς	αἱ	συνωρίδες
γενική	τῆς	συνωρίδος	τῶν	συνωρίδων
δοτική	τῇ	συνωρίδῐ	ταῖς	συνωρίσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	συνωρίδᾰ	τὰς	συνωρίδᾰς
κλητική ὦ!		συνωρίς*		συνωρίδες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		συνωρίδε
γεν-δοτ	τοῖν		συνωρίδοιν
Με βραχύ γιώτα στο θέμα -ίς -ίδος. * Κατά τη Γραμματική του Smyth, η κλητική ενικού χωρίς το -ς
3η κλίση, Κατηγορία 'πατρίς' όπως «πατρίς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

συνωρίς < συνήορος / συνόορος με συναίρεση -οο- > -ω- + -ίς < συναείρω < συν- + ἀορ-, μεταπτωτική βαθμίδα του ἀείρω (συνδέω) / αἴρω < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *h₂uer-

Ουσιαστικό

συνωρίς θηλυκό

• η συνωρίδα
  1. ζεύγος αλόγων
  2. (συνεκδοχικά) άρμα
  3. (κατ’ επέκταση) ζεύγος, ζευγάρι
  4. καθετί που συνδέει, σύνδεσμος

Άλλες μορφές

• ξυνωρίς
• συνηορίς

Δείτε επίσης

• (καθαρεύουσα) συνωρίς: η συνωρίδα

  ※  Μίαν ὥραν ὕστερον κατῆλθε διὰ τοῦ λιθοστρώτου, ἡ πρώτη συνωρὶς τῶν ᾀδόντων παιδίων, ὁ Νάσος καὶ ὁ Ἀγγελής. (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Της κοκόνας το σπίτι)

Πηγές

• συνωρίς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• συνωρίς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.