στοιχεῖον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	στοιχεῖον	τὰ	στοιχεῖᾰ
γενική	τοῦ	στοιχείου	τῶν	στοιχείων
δοτική	τῷ	στοιχείῳ	τοῖς	στοιχείοις
αιτιατική	τὸ	στοιχεῖον	τὰ	στοιχεῖᾰ
κλητική ὦ!		στοιχεῖον		στοιχεῖᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		στοιχείω
γεν-δοτ	τοῖν		στοιχείοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'τέκνον' όπως «στοιχεῖον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

στοιχεῖον < στοῖχ(ος) (σειρά, γραμμή) + -εῖον

Ουσιαστικό

στοιχεῖον ουδέτερο

1. η σκιά στο ηλιακό ρολόι
2. σημείο ή τμήμα μιας γραμμής ή σειράς, στοιχείο
   1. (συνήθως στον πληθυντικό) ο στοιχειώδης ήχος, ο φθόγγος σε αντιδιαστολή με το γράμμα
   2. (στις φυσικές επιστήμες) τα βασικά μέρη που αποτελούν τα υλικά σώματα

        Ο Ἐμπεδοκλῆς ονομάζει τα τέσσερα στοιχεία ῥιζώματα (πῦρ, ὕδωρ, ἀήρ, γῆ)

   3. οι βασικές έννοιες και αρχές, αξιώματα των επιστημών

      → δείτε στον πληθυντικό Στοιχεῖα (τίτλος έργου του Ευκλείδη)

Πηγές

• στοιχεῖον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• στοιχεῖον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.