στάχυς

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός	Δυϊκός	Πληθυντικός
Ονομαστική	στάχυς	στάχυε	στάχυες
Γενική	στάχυος	σταχύοιν	σταχύων
Δοτική	στάχυϊ	σταχύοιν	στάχυσι(ν)
Αιτιατική	στάχυν	στάχυε	στάχυς
Κλητική	στάχυ	στάχυε	στάχυες

Ετυμολογία

στάχυς < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *stegʰ-, *stengʰ- (κεντώ, είμαι αιχμηρός, είμαι οξύς). Συγγενές με τα (αλβανικά) shtagë (ραβδί, κοντάρι), (πρωτογερμανική) *staggijô. Αλλά το ἄσταχυς οδηγεί και σε άλλη υπόθεση για προελληνική προέλευση. Δείτε και στόνυξ, στόχος.

Ουσιαστικό

στάχυς αρσενικό (στᾰχῡς)

1. (βοτανική) το στάχυ
2. παιδί, απόγονος
3. (αστερισμός) ονομασία άστρου στον αστερισμό της Παρθένου (spica Virginis)
4. το κατώτερο τμήμα του υπογάστριου
5. (ιατρική) είδος χειρουργικού επιδέσμου

Πηγές

• στάχυς στην Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ. Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012. 
• «στάχυς» - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.