πρῖνος

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ ὁ	πρῖνος	αἱ οἱ	πρῖνοι
γενική	τῆς τοῦ	πρίνου	τῶν	πρίνων
δοτική	τῇ τῷ	πρίνῳ	ταῖς τοῖς	πρίνοις
αιτιατική	τὴν τὸν	πρῖνον	τὰς τοὺς	πρίνους
κλητική ὦ!		πρῖνε		πρῖνοι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πρίνω
γεν-δοτ	τοῖν		πρίνοιν
Διπλογενές: θηλυκό ή αρσενικό.
2η κλίση, Κατηγορία 'δρόμος' όπως «νῆσος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πρῖνος < αβέβαιης ετυμολογίας. Πιθανόν μεσογειακό δάνειο (όπως και το τοπωνύμιο Πρίνασσος). Κατά τον Beekes, συγγενές με την πρωτοσλαβική *brinъ (το δέντρο λάριξ). Η γαελική prenn (πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *kʷer-) σχετίζεται με το πρέμνον, επίσης άγνωστης ετυμολογίας. Απίθανη η συσχέτιση με το ρήμα πρίω.

πρῖνος > μεσαιωνικά ελληνικά: πρινάριον, νέα ελληνική: πρίνος, πουρνάρι

Ουσιαστικό

πρῖνος θηλυκό (& αρσενικό)

• (φυτό) το πουρνάρι

  ※  7ος↑ αιώνας ⌘ Ἡσίοδος, Ἔργα καὶ Ἡμέραι, 437 (436-437)

  δάφνης δ᾽ ἢ πτελέης ἀκιώτατοι ἱστοβοῆες,/δρυὸς ἔλυμα, γύης πρίνου

• o πρίνος, από τους κόκκους του οποίου παρασκευάζονταν ερυθρή βαφή

  ※  Θεόφραστος, Περὶ Φυτῶν Ἱστορίας, 3.7.3

  ἡ πρῖνος τὸν φοινικοῦν κόκκον [φέρει]

• η αειθαλής δρυς (λατινική ilex)

Συγγενικά

• πρίνινος
• πρινοκόπος
• πρινώδης

Πηγές

• πρῖνος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πρῖνος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.