ορμητήριο

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	το	ορμητήριο	τα	ορμητήρια
γενική	του	ορμητηρίου & ορμητήριου	των	ορμητηρίων
αιτιατική	το	ορμητήριο	τα	ορμητήρια
κλητική		ορμητήριο		ορμητήρια
Κατηγορία όπως «πρόσωπο» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

ορμητήριο < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική ὁρμητήριον < ὁρμάω, ὁρμη- + -τήριον ^[1]

ορμητήριο ουδέτερο

το μέρος από όπου ξεκινά κάποιος για τις ενέργειές του, παράνομες ή όχι
⮡ Τα απόμερα νησιά ήταν ανέκαθεν ορμητήριο των πειρατών.

⮡ Το σπίτι στο νησί θα ήθελα να γίνει το ορμητήριό μας.

ορμητήριο

↑ s.v. «ορμή» - Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2010). Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Β' ανατύπωση. 2009: A' έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.