λυχνίτης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	λυχνίτης	οι	λυχνίτες
γενική	του	λυχνίτη	των	λυχνιτών
αιτιατική	τον	λυχνίτη	τους	λυχνίτες
κλητική		λυχνίτη		λυχνίτες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

λυχνίτης < ελληνιστική κοινή λυχνίτης < λύχνος

Προφορά

ΔΦΑ : /liˈxni.tis/

τυπογραφικός συλλαβισμός : λυ‐χνί‐της

Ουσιαστικό

λυχνίτης αρσενικό

1. είδος μαρμάρου που είναι πολύ λευκό και μπορεί σε αυτό να σκαλιστεί ένα κείμενο και εμφανιστεί μόνο με έκθεσή σε ένα προβολέα
2. (ορυκτολογία) ερυθρός πολύτιμος λίθος, το ρουμπίνι

Μεταφράσεις

    λυχνίτης

Πηγές

• Μπαμπινιώτης, Γεώργιος (2002). Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας (Βʹ έκδοση). Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.  (Αʹ έκδοση: 1998)

---

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	λυχνίτης	οἱ	λυχνῖται
γενική	τοῦ	λυχνίτου	τῶν	λυχνιτῶν
δοτική	τῷ	λυχνίτῃ	τοῖς	λυχνίταις
αιτιατική	τὸν	λυχνίτην	τοὺς	λυχνίτᾱς
κλητική ὦ!		λυχνῖτᾰ		λυχνῖται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		λυχνίτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		λυχνίταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι μακρό.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'στρατιώτης' όπως «στρατιώτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ουσιαστικό

λυχνίτης αρσενικό (ελληνιστική κοινή)

• (ορυκτολογία) πολύτιμος λίθος κόκκινου χρώματος, το ρουμπίνι

Πηγές

• λυχνίτης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• λυχνίτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.