κόρυς

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	κορῠθ-
ονομαστική	ἡ	κόρυς	αἱ	κόρυθες
γενική	τῆς	κόρυθος	τῶν	κορύθων
δοτική	τῇ	κόρυθῐ	ταῖς	κόρυσῐ(ν) & κορύθεσσι(ν)
αιτιατική	τὴν	κόρυν & κόρυθᾰ	τὰς	κόρυθᾰς
κλητική ὦ!		κόρυ		κόρυθες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		κόρυθε
γεν-δοτ	τοῖν		κορύθοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'κόρυς' όπως «κόρυς» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

κόρυς < *κόρυθς με απλοποίηση του τελικού συμπλέγματος (ΘΣ>Σ). Λόγω της ιδιαζούσης κλίσεως καθώς επίσης της δυσχέρειας αναγωγής σε γνωστή ΙΕ ρίζα, εικάζεται ότι πρόκειται περί πελασγικού στοιχείου του προελληνικού γλωσσικού υποστρώματος. Παραδοσιακά συνδέεται με την ΙΕ ρίζα *ker- του κέρας, ωστόσο αυτό δεν μπορεί να τεκμηριωθεί επαρκώς. Η προφανής παρουσία μιας ομάδας ιδιαζόντων λέξεων κόρυμβος, κορύνη, κορυνθεύς, κόρυνθος και κορυφή με κοινό αρκτικό στοιχείο το «κόρυ» προ πληθώρας προελληνικών καταλήξεων -μβος (τύμβος), -νθος/η (μίνθος/η), -φη/ος (κόλαφος), -ύνη (τορύνη) οδηγεί στην εικασία ότι είναι μη ΙΕ πελασγικά στοιχεία συγγενή δε με την τοπωνυμία Κόρινθος.

Ουσιαστικό

κόρυς θηλυκό

1. η περικεφαλαία, κράνος
2. το κεφάλι

Συγγενικά

• κάρα
• (Χρειάζεται επεξεργασία)

Πηγές

• κόρυς - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• κόρυς - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.