κλωμακόεις

Αρχαία ελληνικά (grc)

γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
	κλωμακοεντ-, θηλυκό: κλωμακοετ-
ονομαστική	ὁ	κλωμακόεις	ἡ	κλωμακόεσσᾰ	τὸ	κλωμακόεν
γενική	τοῦ	κλωμακόεντος	τῆς	κλωμακοέσσης	τοῦ	κλωμακόεντος
δοτική	τῷ	κλωμακόεντῐ	τῇ	κλωμακοέσσῃ	τῷ	κλωμακόεντῐ
αιτιατική	τὸν	κλωμακόεντᾰ	τὴν	κλωμακόεσσᾰν	τὸ	κλωμακόεν
κλητική ὦ!		κλωμακόεν		κλωμακόεσσᾰ		κλωμακόεν
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ	κλωμακόεντες	αἱ	κλωμακόεσσαι	τὰ	κλωμακόεντᾰ
γενική	τῶν	κλωμακοέντων	τῶν	κλωμακοεσσῶν	τῶν	κλωμακοέντων
δοτική	τοῖς	κλωμακόεσῐ(ν)	ταῖς	κλωμακοέσσαις	τοῖς	κλωμακοέσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς	κλωμακόεντᾰς	τὰς	κλωμακοέσσᾱς	τὰ	κλωμακόεντᾰ
κλητική ὦ!		κλωμακόεντες		κλωμακόεσσαι		κλωμακόεντᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	κλωμακόεντε	τὼ	κλωμακοέσσᾱ	τὼ	κλωμακόεντε
γεν-δοτ	τοῖν	κλωμακοέντοιν	τοῖν	κλωμακοέσσαιν	τοῖν	κλωμακοέντοιν
3η&1η κλίση, Κατηγορία 'χαρίεις' όπως «χαρίεις» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

κλωμακόεις < κλῶμαξ, κλωμακ- + -όεις

Επίθετο

κλωμακόεις, -εσσα, -εν

• πετρώδης, γεμάτος πέτρες, τραχύς, δύσβατος

  ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 2 (Β. Ὄνειρος. Διάπειρα. Βοιωτία ἢ κατάλογος νεῶν.), στίχ. 729 (729-733)

  Οἳ δ' εἶχον Τρίκκην καὶ Ἰθώμην κλωμακόεσσαν, / οἵ τ' ἔχον Οἰχαλίην πόλιν Εὐρύτου Οἰχαλιῆος, / τῶν αὖθ' ἡγείσθην Ἀσκληπιοῦ δύο παῖδε / ἰητῆρ' ἀγαθὼ Ποδαλείριος ἠδὲ Μαχάων· / τοῖς δὲ τριήκοντα γλαφυραὶ νέες ἐστιχόωντο.

  Κι όσοι της Τρίκκης κάτοικοι και της τραχιάς Ιθώμης / κι όσοι της χώρας κάτοικοι του Ευρύτου Οιχαλίας, / είχαν τριάντα βαθουλά καράβια κι αρχηγοί τους / ήσαν ο Ποδαλείριος κι ο αδελφός Μαχάων / ιατροί καλοί, του Ασκληπιού δυο τέκνα δοξασμένα.

Πηγές

• κλωμακόεις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• κλωμακόεις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.