κεραυνοῦχος

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	κεραυνοῦχος	τὸ	κεραυνοῦχον
γενική	τοῦ/τῆς	κεραυνούχου	τοῦ	κεραυνούχου
δοτική	τῷ/τῇ	κεραυνούχῳ	τῷ	κεραυνούχῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	κεραυνοῦχον	τὸ	κεραυνοῦχον
κλητική ὦ!		κεραυνοῦχε		κεραυνοῦχον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	κεραυνοῦχοι	τὰ	κεραυνοῦχᾰ
γενική	τῶν	κεραυνούχων	τῶν	κεραυνούχων
δοτική	τοῖς/ταῖς	κεραυνούχοις	τοῖς	κεραυνούχοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	κεραυνούχους	τὰ	κεραυνοῦχᾰ
κλητική ὦ!		κεραυνοῦχοι		κεραυνοῦχᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	κεραυνούχω	τὼ	κεραυνούχω
γεν-δοτ	τοῖν	κεραυνούχοιν	τοῖν	κεραυνούχοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «χυδαῖος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

κεραυνοῦχος (ελληνιστική κοινή) < κεραυνός + -οῦχος (< ἔχω)

Επίθετο

κεραυνοῦχος, -ος, -ον (ελληνιστική κοινή)

• που κρατά και χειρίζεται τον κεραυνό

  ≈ συνώνυμα: κεραυνοφόρος

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις κεραυνός και ἔχω

Πηγές

• κεραυνοῦχος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.