καταπάλτης

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	καταπαλ- με πᾰλ- στον ελληνιστικό πληθυντικό καταπάλται
ονομαστική	ὁ	καταπάλτης	οἱ	καταπάλται
γενική	τοῦ	καταπάλτου	τῶν	καταπαλτῶν
δοτική	τῷ	καταπάλτῃ	τοῖς	καταπάλταις
αιτιατική	τὸν	καταπάλτην	τοὺς	καταπάλτᾱς
κλητική ὦ!		καταπάλτᾰ		καταπάλται
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		καταπάλτᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		καταπάλταιν
Το δίχρονο φωνήεν της παραλήγουσας είναι βραχύ.
1η κλίση, ομάδα 'στρατιώτης', Κατηγορία 'τοξότης' όπως «τοξότης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

καταπάλτης < καταπάλλω, κατα- + παλ-, θέμα του πάλλω + -της

Ουσιαστικό

καταπάλτης, -ου αρσενικό

1. (οπλισμός) καταπέλτης, πολεμικό μηχάνημα εκτόξευσης βλημάτων
2. το βλήμα που εκτοξεύει ένα τέτοιο μηχάνημα

Άλλες μορφές

• καταπέλτης

Παράγωγα

• καταπαλτικός / καταπελτικός
• καταπαλταφεσία / καταπελταφεσία
• καταπαλταφέτης
• καταπαλτός
• καταπελτάζω

Συγγενικά

• → δείτε τις λέξεις καταπάλλω, κατά, παλτός και πάλλω

Πηγές

• καταπάλτης, καταπέλτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.