ευρετής

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	ευρετής	οι	ευρετές
γενική	του	ευρετή	των	ευρετών
αιτιατική	τον	ευρετή	τους	ευρετές
κλητική		ευρετή		ευρετές
Κατηγορία όπως «ποιητής» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ευρετής < αρχαία ελληνική εὑρετής

Ουσιαστικό

ευρετής αρσενικό

1. (σπάνιο) αυτός που βρίσκει κάτι ή κάποιον
2. (σπάνιο) αυτός που πρώτος έχει επινοήσει κάτι

Άλλες μορφές

• ευρέτης
• ευρών

Μεταφράσεις

    ευρετής

αγγλικά : finder (en) γαλλικά : inventeur (fr), découvreur (fr)