δύσαρκτος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	δύσαρκτος	τὸ	δύσαρκτον
γενική	τοῦ/τῆς	δυσάρκτου	τοῦ	δυσάρκτου
δοτική	τῷ/τῇ	δυσάρκτῳ	τῷ	δυσάρκτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	δύσαρκτον	τὸ	δύσαρκτον
κλητική ὦ!		δύσαρκτε		δύσαρκτον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	δύσαρκτοι	τὰ	δύσαρκτᾰ
γενική	τῶν	δυσάρκτων	τῶν	δυσάρκτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	δυσάρκτοις	τοῖς	δυσάρκτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	δυσάρκτους	τὰ	δύσαρκτᾰ
κλητική ὦ!		δύσαρκτοι		δύσαρκτᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	δυσάρκτω	τὼ	δυσάρκτω
γεν-δοτ	τοῖν	δυσάρκτοιν	τοῖν	δυσάρκτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

δύσαρκτος < δύσ- + ἄρχω

Επίθετο

δύσαρκτος, -ος, -ον, συγκριτικός :δυσαρκτότερος, υπερθετικός : δυσαρκτότατος

• που δύσκολα κυβερνιέται

  ※  6ος/5ος πκε αιώνας ⌘ Αἰσχύλος, Χοηφόροι, στίχ. 1024 (1023-1024)

  φέρουσι γὰρ νικώμενον | φρένες δύσαρκτοι,

  ≠ αντώνυμα: εὔαρκτος

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη ἄρχω

Πηγές

• δύσαρκτος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• δύσαρκτος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.