διατελής

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	διατελής	τὸ	διατελές
γενική	τοῦ/τῆς	διατελοῦς	τοῦ	διατελοῦς
δοτική	τῷ/τῇ	διατελεῖ	τῷ	διατελεῖ
αιτιατική	τὸν/τὴν	διατελῆ	τὸ	διατελές
κλητική ὦ!		διατελές		διατελές
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	διατελεῖς	τὰ	διατελῆ
γενική	τῶν	διατελῶν	τῶν	διατελῶν
δοτική	τοῖς/ταῖς	διατελέσῐ(ν)	τοῖς	διατελέσῐ(ν)
αιτιατική	τοὺς/τὰς	διατελεῖς	τὰ	διατελῆ
κλητική ὦ!		διατελεῖς		διατελῆ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	διατελεῖ	τὼ	διατελεῖ
γεν-δοτ	τοῖν	διατελοῖν	τοῖν	διατελοῖν
3η κλίση, Κατηγορία 'συνεχής' όπως «συνεχής» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

διατελής < δια- + -τελής < διατελέω

Επίθετο

διατελής, -ής, -ές

1. συνεχής, αδιάκοπος, διαρκής, ακατάπαυστος

   ※  5ος↑ αιώνας ⌘ Σοφοκλῆς, Οἰδίπους ἐπὶ Κολωνῷ, στίχ. 1514 (1514-1515)

   αἱ πολλὰ βρονταὶ διατελεῖς τὰ πολλά τε | στράψαντα χειρὸς τῆς ἀνικήτου βέλη.

   Οι αλλεπάλληλες πολλές βροντές, και τα πολλά | αστροπελέκια έφυγαν από χέρι ανίκητο.

   Μετάφραση (2004): Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης, Αθήνα: ΜΙΕΤ @greek‑language.gr

   ※  5ος/4ος↑ αιώνας ⌘ Πλάτων, Πολιτεία, 10, 618a

   τυραννίδας τε γὰρ ἐν αὐτοῖς εἶναι, τὰς μὲν διατελεῖς, τὰς δὲ καὶ μεταξὺ διαφθειρομένας καὶ εἰς πενίας τε καὶ φυγὰς καὶ εἰς πτωχείας τελευτώσας·

   Υπήρχαν λοιπόν μεταξύ τους τυραννίες, άλλες ισόβιες και άλλες που καταλύονταν στο μεταξύ και καταντούσαν σε πενία, εξορία και επαιτεία·

   Μετάφραση (στη δημοτική, χ.χ.): Ιωάννης Γρυπάρης. Θεσσαλονίκη: ΚΕΓ, 2015 (στην καθαρεύουσα, 1911, Εκδ.Φέξη) @greek‑language.gr

2. αιώνιος

Παράγωγα

• διατελέως (επίρρημα)

Συγγενικά

• → δείτε τη λέξη διατελέω

Πηγές

• διατελής - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• διατελής - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.