δηλητήριος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	δηλητήριος	τὸ	δηλητήριον
γενική	τοῦ/τῆς	δηλητηρίου	τοῦ	δηλητηρίου
δοτική	τῷ/τῇ	δηλητηρίῳ	τῷ	δηλητηρίῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	δηλητήριον	τὸ	δηλητήριον
κλητική ὦ!		δηλητήριε		δηλητήριον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	δηλητήριοι	τὰ	δηλητήριᾰ
γενική	τῶν	δηλητηρίων	τῶν	δηλητηρίων
δοτική	τοῖς/ταῖς	δηλητηρίοις	τοῖς	δηλητηρίοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	δηλητηρίους	τὰ	δηλητήριᾰ
κλητική ὦ!		δηλητήριοι		δηλητήριᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	δηλητηρίω	τὼ	δηλητηρίω
γεν-δοτ	τοῖν	δηλητηρίοιν	τοῖν	δηλητηρίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

από το δηλητήρ < δηλέομαι (βλάπτω)

Επίθετο

δηλητήριος, -ος, -ον

• βλαπτικός

Συγγενικά

• δηλητήριο
• δηλητηριώδης
• deleterious ^(en)

Πηγές

• δηλητήριος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.