αρχοντολόγι

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	το	αρχοντολόγι	τα	αρχοντολόγια
γενική	του	αρχοντολογιού	των	αρχοντολογιών
αιτιατική	το	αρχοντολόγι	τα	αρχοντολόγια
κλητική		αρχοντολόγι		αρχοντολόγια
Οι καταλήξεις -ιού, -ια, -ιών προφέρονται με συνίζηση.
Κατηγορία όπως «τραγούδι» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Προφορά

ΔΦΑ : /aɾ.xon.doˈlo.ʝi/

τυπογραφικός συλλαβισμός : αρ‐χο‐ντο‐λό‐γι

Ετυμολογία 1

αρχοντολόγι < (κληρονομημένο) μεσαιωνική ελληνική ἀρχοντολόγι, τύπου του ἀρχοντολόγιν

Ουσιαστικό

αρχοντολόγι ουδέτερο

• (ιδιωματικό) μορφή του αρχοντολόι

  ※  […] τα πάντα διέπονταν από την κοινωνική ισχύ του αρχοντολογιού και την εξουσία των επικυρίαρχων Άγγλων.

  Ευριπίδης Γαραντούδης, Οι Επτανήσιοι και ο Σολωμός. Όψεις μιας σύνθετης σχέσης, 1820-1950 (Αθήνα: Καστανιώτης, ISBN 978-960-03-3099-1), σ. 224.

Ετυμολογία 2

αρχοντολόγι < αρχοντολόγ(ιο) + -ι (-λόγι) για προσαρμογή στη δημοτική < (καθαρεύουσα) ἀρχοντολόγιον

Ουσιαστικό

αρχοντολόγι ουδέτερο

• (δημοτική) συνώνυμο του αρχοντολόγιο

Πηγές

• ἀρχοντολόγι & ἀρχοντολόγιον, -λόγι σελ.1024 - ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία. (συντομογραφίες & συγγραφέων)
• Νεώτερον ορθογραφικόν και εγκυκλοπαιδικόν επίτομον λεξικόν (χ.χ. [≈1950]). 2 τόμοι (με ενιαία σελιδαρίθμηση). Αθήνα: Εκδόσεις “Ηλίου”, σελ. 627.
• Επιτροπής Φιλολόγων (χ.χ. [≈1961]), Σύγχρονον λεξικόν της ελληνικής γλώσσης. Αθήνα: Άτλας, σελ. 271α.